خردمندی پیر در دشت پوشیده از برف قدم می زد که به زن

گریانی رسید.پرسید:چرا می گریی؟

چون به زندگی ام می اندیشم،به جوانیم، به زیبایی که در آینه

می دیدم، و به مردی که دوست داشتم. خداوند بی رحم است

که قدرت حافظه را به انسان بخشیده است. می دانست که من

بهار عمرم را به یاد می آورم و می گریم.

مرد خردمند در میان دشت برف آگین ایستاد ،به نقطه ای خیره

شد و به فکر فرو رفت.زن از گریستن دست کشید.و پرسید:

در آنجا چه می بینید؟

خردمند پاسخ داد:دشتی از گل سرخ.خداوند،آنگاه که قدرت حافظه

 را به من بخشید،بسیار سخاوتمند بود .می دانست در زمستان ،

همواره میتوانم بهار را به یاد آورم...و لبخند بزنم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: